کودک و نماز

شاید تا به حال دیده باشید نوجوانی را که چند وقتی است به سن تکلیف رسیده، او بدون اجبار پدر و مادر، با میل و رغبت درونی، مرتب و سر وقت نمازهای روزانه اش را می خواند و حتی ګاه اهل مستحبات و عبادت هم هست، اما برخلاف آن در خانواده ای دیګر، نوجوان باوجود نظارت و پیګیری  والدین برای اینکه او نماز بخواند، با بی میلی و بی رغبتی و از روی اجبار در نهایت بی حوصلګی و بی توجهی نماز می خواند و یا حتی در مقابل اصرار والدین مقاومت کرده و حاضر به خواندن نماز نیست.

حتما از خودتان پرسیده اید: چه چیز عامل بوجود آمدن این دو وضعیت متفاوت شده؟ واز طرفی هم این مساله دغدغه ی شما را نسبت به آینده ی دینی و اعتقادی کودک خردسالتان مضاعف کرده.

ما پدر و مادرها باید بدانیم که؛ کودکان ما آینه ی رفتاری ما هستند، آنها همان رفتاری را انعکاس می دهند که از ما در ذهن خود ثبت کرده اند. هر قدر ما تلاش کنیم تا کودک را تحت تعلیم قراردهیم، او بیشتر چیزی را می آموزد که در رفتارو اعمال ما می بیند.

لطفا به موقعیت و عملکرد های زیر توجه کنید:

موقعیت: کودک در چند ماهګی متوجه صدایی خاص و آهنګین  می شود که هر روز از مسجد یا تلویزیون پخش می شود. همزمان با شنیدن صدا، کودک مادر را می بیند که چادر سفید پوشیده و در ګوشه ای از اتاق حرکات خاصی انجام می دهد.

عملکرد: ۱ـ مادر به ګریه ی کودک خود بی توجه است چون اعتقاد دارد نماز اول وقت بر هر کاری اولویت دارد، پس کودک خود را درحالی که ګریه می کند به حال خود می ګذارد و یا چون مجبور است به خاطر ګریه ی کودک نمازش را دیر تر بخواند با کودک بدرفتاری می کند.

۲ـ با اینکه مادر سجاده ی خود را پهن کرده و آماده ی نماز شده است، به محض شنیدن ګریه ی کودک با مهربانی او را در آغوش می ګیرد و به او شیر می دهد و تا کودک آرام نشده  نمازش را شروع نمی کند..

 

موقعیت: کودک می تواند سینه خیز برود و وسایل کوچک سر راه خود را با دست بګیرد و  به دهان بګذارد، پدر در حال نماز خواندن است، کودک با اشتیاق خود را به پدر می رساند، و مهر نماز او را برمی دارد.

 عملکرد:۱ـ کودک مهر نماز پدر را برداشته، پدر به محض رسیدن به سجده با غیض و غضب آن را از دست کودک بیرون می کشد و به نمازش ادامه می دهد، در حالی که کودک از رفتار پدر بشدت ترسیده، ګریه می کند، زمانی که پدر نمازش تمام می شود با عصبانیت مادر را صدا می زند: که چرا وقتی من نماز می خوانم مراقب بچه نیستی؟

۲ـ پدر می داند که مهر برای کودک جالب است ،پس سعی می کند جایی نماز بخواند که کودک حضور نداشته باشد و یا اینکه همیشه مهر اضافه ای در جیب خود می ګذارد، تا با خیال راحت نمازش را بخواند، ویا بعد از هر سجده مهر را برداشته و در دست می ګیرد، بعد از نماز هم کودک خود را در آغوش کشیده با او بازی می کند و در حین بازی مهر نماز را از او می ګیرد.

 

موقعیت: کودک می تواند راه یرود و بدود، وقتی می بیند مادر به سجده رفته هوس اسب سواری می کند و بر پشت مادر سوار می شود.

عملکرد: ۱ـ مادر از این کار کودک عصبانی می شود و با بی توجهی یا حتی مغرضانه برای اینکه به او بفهماند کارش اشتباه است از سجده بلند شده و کودک با سر به زمین می خورد و خنده ی او تبدیل به ګریه می شود، چه بسا مادر بعد از نماز هم کودک خود را مورد سرزنش قرارمی دهد.

۲ـ مادر تا حدی که می تواند سجده را طولانی می کند و اګر کودک پایین نیامد دست یا پای کودک را می ګیرد و به آرامی بلند می شود طوری که کودک زمین نخورد، و بعد از نماز هم بدون اینکه از شیطنت او ناراحت باشد او را با مهربانی در آغوش می ګیرد.

این دو شیوه ی برخورد در شرایط  مختلف به شکل های متفاوت ادامه پیدا می کند تا فرزند از کودکی به نوجوانی می رسد!

وقت نماز صبح است :

۱ـ پدر با تحکم و صدای بلند، و حتی ګاهی با لګد زدن به نوجوان سعی می کند که او را برای نماز صبح بیدار کند و به فکر خودش وظیفه ی پدرانه اش را ادا کرده.

۲ـ پدر با مهربانی و نوازش و لحن آرامش بخش نوجوانش را بیدار می کند تا بتواند با حس خوبی نمازش را بخواند.

حالا خودتان می توانید در مورد رفتار متفاوت دو نوجوان ابتدای مطلب قضاوت کنید.