تحقیر ممنوع ! (۲)
در دوران جوانی دوست هم کلاسی داشتم که بسیار جوان مستعد و با هوشی بود. در طول ارتباطی که با او داشتم مسأله ای وجود داشت که به طور مداوم نسبت به رفتار او برایم ایجاد سوال می شد و آن این بود که هوش فراوانش به هیچ وجه در جمع به کمکش نمی آمد، بعنوان مثال در کلاس درس وقتی سوالی مطرح می شد، هیچ وقت ابراز نظر نمی کرد.
در ابتدا فکر می کردم جواب سوالات را نمی داند ولی وقتی از کلاس خارج می شدیم شروع می کرد به جواب دادن سوالات مطرح شده. روزی از او پرسیدم: وقتی جواب سول را به این خوبی می دانی چرا سر کلاس اظهار نظر نمی کنی؟! در جواب گفت: می ترسم دیگران درموردم قضاوت کنند و یا به جواب هایم بخندند و تحقیرم کنند...
حالا بعد از ګذشت سال ها که مشکل او را مرور می کنم و ریشه ها و منشاء های آن رفتار را بررسی می کنم به وضوح برایم روشن شده که؛ کودک و نوجوانی که در محیط خانه و یا حتی در مدرسه اجازه ابراز نظر پیدا نمی کند و با هر ابراز وجودی مورد سرزنش، تحقیر و مقایسه واقع می شود، همواره در جوانی و بزرگسالی نیز از قضاوت شدن و مورد تحقیر واقع شدن هراس خواهد داشت، لذا در جمع ها منزوی شده و دائم پیش خودش احساس سرخوردگی می کند.!!!
