از کودکم آموختم
... خیلی وقت ها عصبی می شوم ...، کودکم حالم را می ګیرد ...، به هیچ صراطی مستقیم نیست ...، ګریه می کند ...، دائم بازی می کند ...، به همه چیز ورمی رود ...، شب و روزم را یکی کرده ...، این ها جملاتی هستند که بارها و بارها از بسیاری از والدین می شنویم.
یکی از بهترین راه های درک و پذیرش فرزند توسط والدین، کودک شدن است. کودکی کردن با کودک، شاید طلایی ترین فرصت برای بزرګ ترها باشد! فرصتی برای از نو آموختن و تربیت دوباره ی نفس.
از کودکم باید بیاموزم؛ راه و رسم صافی و زلالی را... .
از کودکم باید بیاموزم؛ لطافت درون و اشک های روان را ... .
از کودکم باید بیاموزم؛ بازی ګرفتن دنیا را... .
یادم می آید در جمعی مهمان بودم، در آن میان پدر و مادری با کودکانشان چشم بندی بازی می کردند. چشم هرکس بسته می شد باید به دنبال چیزی که از قبل مشخص شده بود می ګشت تا آن را پیدا کند. نوبت به بچه ی کوچک رسید، بچه ها چشم هایش را بستند و بازی دوباره شروع شد. چند لحظه بعد، کودک ګفت: بابا از زیر چشم بند می بینم. جالب بود، به همین راحتی او خودش را لو داد!. انګار نمی توانست یا اصلا بلد نبود کلک بزند. پدر برای درست کردن چشم بند کنار او نشست، دور از چشم بقیه ی بچه ها به او ګفت: لازم نبود بګی که می بینی، عیبی نداشت بابا، می ګشتی و عروسک رو پیدا می کردی، کسی متوجه نمی شد که تو می بینی.
سراغ پدر رفتم و در کمال تعجب از این کارش به او ګفتم: بهتر نبود تو صافی و سادګی رو از بچه ات یاد می ګرفتی، تا اینکه پیجیدګی خودت رو به او یادبدی؟؟؟!!!
نباید فضای معصومانه ی کودکان را با کلک زدن و حیله ګری های بزرګتر ها خراب کرد، بلکه باید سادګی و زلالی کودکان را به فضای بزرګترها کشاند.
باید کودکی کرد و کودک شد تا هم آنها را درک کنیم و هم از آن ها بیاموزیم. درکنار کودکان نباید خیلی عرض اندام کرد، تا او بتواند صافی و زلالی اش را به تو بیاموزد.
حضرت رسول (ص) می فرمایند: مَن کان عنده صَبیٌّ فَلْیَتَصاب لَه.
نزد هر کسی کودکی هست، باید با او کودکی کند.
