بچه های ویترین نشین
نمیدونم شاید تا حالا خونه هایی رفته باشید که تو ویترین دکوری عروسک های تزئنی نگه داری می کنن، عروسک های خوشکل و قشنگ که دیدنشون چشم نوازی می کنه، اونا آروم و بی سروصدا سر جاشون نشتن و هرچند وقت یک بار گرد گیری میشن تا زیبایی خودشون رو از دست ندن.
حکایت بعضی بچه ها، مثل حکایت این عروسک هاست. بچه هایی که والدینشون انتظار دارن اونا اقتضائات سن بچگی و رفتارهای کودکانه رو کنار بزارن و کاملا مطابق میل والدین رفتار کنن، همیشه مرتب و منظم، نه لباسشون رو کثیف کنن، نه شیطنت کنن و نه .... وقتی هم بچه سرخورده شد و رفتارهای کودکانه رو کنار گذاشت، تعریفشو میدن که عجب بچه ی با ادب و سر به راهی.
ما اسم این تربیت رو "تربیت عروسکی" یا انتظار عروسک شدن می زاریم، انتظاری که درست مثل عروسک های ویترین نشین دایره ی خودمختاری و کودکانه رو از بچه میگیرند.
بچه هایی که تحت تربیت عروسکی قرار می گیرن معمولا در بزرگسالی، بچه های خلاقی نخواهد بود.
اونا چون تو کودکی اجازه عرض اندام پیدا نکرده اند در بزرگسالی همان رفتارهای مقلدانه رو دنبال میکنند.
شاید مناسب باشه در اینجا نظرتون رو به یک حدیث نورانی جلب کنم؛
حضرت رسول ( ص ) می فرمایند: بازی گوشیِ (شیطنت) بچه در کودکی، مایه فزونی خِرد او در بزرگسالی است.
این حدیث حاوی نکات بسیار مهم تربیتی و روانشناسانه کودک است، شایسته است در مورد رابطه ای که حضرت بین بازی گوشی در سنین کودکی و فزونی خرد و اندیشه ورزی در بزرگسالی فرموده اند کمی فکر کنیم.
